در اجرای احکام مدنی، ضروری است که در طرح یک دعوای حقوقی به‌دقت و با زیرکی عمل شود. حتی اگر در این دعوا پیروز شویم، ممکن است به نتیجه مطلوب نرسیم. این به این دلیل است که خوانده ممکن است پس از اطلاع از طرح دعوا یا زمانی که احساس کند در آن مغلوب خواهد شد، اقدام به انتقال اموال خود به دیگران کند. سپس با ارائه درخواست اعسار و صدور رای در این زمینه، به دلیل اینکه مالی به نام وی باقی نمانده، پیروزی خواهان در دعوا عملاً بی‌اثر خواهد شد.

برای پیشگیری از چنین وضعیتی، توصیه می‌شود قبل از طرح دعوای حقوقی، اقدام به درخواست تامین خواسته صورت گیرد. با استفاده از این امکان قانونی، می‌توان نسبت به اموال خوانده به اندازه خواسته خواهان، توقیف انجام داد. بدین ترتیب، در صورت محکومیت خوانده، می‌توان هنچنین اموال توقیف شده را برای وصول محکوم به استفاده کرد.

براساس ماده ۱۰۸ قانون آیین دادرسی مدنی، خواهان می‌تواند قبل از ارائه دادخواست یا طی آن، یا در جریان دادرسی تا زمان صدور حکم قطعی، در مواردی خاص از دادگاه درخواست تامین خواسته نماید و دادگاه موظف به پذیرش این درخواست خواهد بود.

این موارد شامل:

1. دعوی مستند به سند رسمی باشد.
2. خواسته در معرض تضییع یا تفریط قرار داشته باشد.
3. اوراق تجاری واخواست شده که طبق قانون، دادگاه باید به درخواست تامین رسیدگی کند.
4. خواهان خساراتی که ممکن است به طرف مقابل وارد شود را نقداً به صندوق دادگستری بپردازد.

تعیین میزان خسارت احتمالی بر اساس خواسته و نظر دادگاه خواهد بود و صدور قرار تامین به واریز خسارت مشروط است.

برای درخواست تامین خواسته می‌توانید خواسته خود را به‌صورت دادخواست یا لایحه به دادگاه ارائه دهید. پس از تقدیم دادخواست، مدیر دفتر بلافاصله پرونده را به دادگاه می‌فرستد و دادگاه باید بدون اخطار به طرف مقابل، رسیدگی کرده و رای صادر کند. معمولاً قرار تامین به خوانده ابلاغ و سپس اجرا می‌شود، اما اگر ابلاغ فوری ممکن نباشد و تأخیر اجرا به تضییع خواسته منجر گردد، می‌توان قرار را قبل از ابلاغ اجرا کرد.

نکته‌ای که باید به آن توجه کرد، اقدام بعد از تامین خواسته است. باید در مهلت قانونی، دعوای اصلی را در دادگاه طرح کرد. مهلت قانونی برای طرح دعوای اصلی، ۱۰ روز از تاریخ ابلاغ قرار تامین خواسته است و اگر در این مدت دعوا مطرح نشود، بر اساس درخواست خوانده، قرار تامین صادره ملغی خواهد شد.